Muzikale improvisatie (ook bekend als muzikale extemporisatie) is de creatieve activiteit van onmiddellijke (“in het moment”) muzikale compositie, die uitvoering combineert met communicatie van emoties en instrumentaal techniek evenals spontane reactie op andere muzikanten.
Muzikale ideeën bij improvisatie zijn dus spontaan, maar kunnen gebaseerd zijn op akkoordwisselingen in klassieke muziek, en inderdaad vele andere soorten muziek.
- Eén definitie is een 'onvoorziene uitvoering zonder planning of voorbereiding'.
- Een andere definitie is "extemporaal (muziek) spelen of zingen, vooral door variaties op een melodie te bedenken of nieuwe melodieën te creëren in overeenstemming met een vast akkoordenschema."
Encyclopedia Britannica definieert het als "de geïmproviseerde compositie of vrije uitvoering van een muzikale passage, meestal op een manier die in overeenstemming is met bepaalde stilistische normen, maar niet gehinderd door de prescriptieve kenmerken van een specifieke muziektekst.
Muziek is ontstaan als improvisatie en wordt nog steeds op grote schaal geïmproviseerd in oosterse tradities en in de moderne westerse traditie van de jazz.”
Gedurende de Middeleeuwen, Renaissance, Barok, Klassieke en Romantische periodes was improvisatie een zeer gewaardeerde vaardigheid. JS Bach, Händel, Mozart, Beethoven, Chopin, Liszt en vele andere beroemde componisten en musici stonden vooral bekend om hun improvisatievaardigheden.
Improvisatie zou in de monofone periode een belangrijke rol kunnen hebben gespeeld.
De vroegste verhandelingen over polyfonie, zoals de Musica enchiriadis (negende eeuw), maken duidelijk dat toegevoegde delen eeuwenlang werden geïmproviseerd voordat de eerste genoteerde voorbeelden waren.
Het was echter pas in de vijftiende eeuw dat theoretici een scherp onderscheid gingen maken tussen geïmproviseerde en geschreven muziek.
Veel klassieke vormen bevatten secties voor improvisatie, zoals de cadens in concerten, of de preludes van enkele klaviersuites van Bach en Händel, die bestaan uit uitwerkingen van een akkoordenschema, die uitvoerders als basis voor hun improvisatie moeten gebruiken.
Händel, Scarlatti en Bach behoorden allemaal tot een traditie van solo-klavierimprovisatie. In de Indiase, Pakistaanse en Bengaalse klassieke muziek is raga het 'tonale kader voor compositie en improvisatie'.
De Encyclopedia Britannica definieert een raga als "een melodisch kader voor improvisatie en compositie."
Ik ben Joost Nusselder, de oprichter van Neaera en een contentmarketeer, vader, en ik hou ervan om nieuwe apparatuur uit te proberen met gitaar in het hart van mijn passie, en samen met mijn team maak ik sinds 2020 diepgaande blogartikelen om trouwe lezers te helpen met opname- en gitaartips.
